35 – Boos op mijzelf

Ik ben niet zo een prater en ga niet rap mijn privé gedachten op deze blog zwieren.
Ik vind het nog altijd een raar idee dat de wereld kan meelezen met mijn belevenissen. Een beetje een stom gedacht als je een blog begint he…
Maar fin bon, ik heb toch altijd geprobeerd om maar een stukje van mijn leven te delen en de rest privé te houden.
Het voelt weird aan om mijzelf bloot te geven, dus ik ga er nu ook niet teveel woorden aan vuil maken.
Maar ik heb 35 dagen geleden gezegd dat ik elke dag zou bloggen, dus we doen voort.
En aangezien ik niet in de mood ben om mijn andere posts af te maken, gaat deze voor een keertje over mijzelf….

Ik zit in een minidipje. Mijn eigen schuld.
Ik heb altijd al torenhoge verwachtingen gehad van mijzelf die ik jammer genoeg niet altijd kan waarmaken.
En dat frustreert mij enorm en maakt mij boos.
Ik heb mijzelf een ultraloop en raw food beloofd.
Waar sta ik nu? Niet ver genoeg naar mijn goesting.
Gefrustreerd dat ik mijn conditie tot op zo een dieptepunt heb laten komen dat ik al blij ben met een uur lopen.
Gefrustreerd dat al mijn raw food pogingen een stille dood sterven en ik zelf niet meer 100% vegan eet.
Gefrustreerd dat mijn leven een puinhoop vol stof en vuiligheid blijft.

Veel frustratie dus.
Maar ik mag van mijzelf niet boos of ongelukkig zijn want er zijn miljoenen mensen die zo diep in de sh*t zitten dat mijn probleempjes belachelijk zijn.
Dus beginnen we elke dag opnieuw.

Maar vandaag effe niet.