Goedemorgen smoothies

Sinds we onze Vitamix aanschaften, ben ik nog meer verzot op smoothies dan al het geval was. Mijn ontbijt bestaat traditioneel uit een smoothie van 1 banaan, 250 ml plantaardige melk en een zakje van 27 gr havermout (Quaker Oats Express). Voor mij een superstart van de dag: ik heb mijn eerste stuk fruit binnen, het neemt twee keer niets van tijd in en ik kan door tot aan de middag. Als ik een ochtendloop heb, is het ook nog eens licht verteerbaar.

Soms als we fruit & tijd op overschot hebben, wagen we ons aan iets meer exotisch:

• Verrassende smoothie zonder suiker
• Green smoothie met appel en kiwi
• De lekkerste roodfruitsmoothie ter wereld (deze komt hier regelmatig terug)
• Raspberry “Cheesecake” Smoothie (Raw & Vegan!)

Meer informatie over The Perfect Smoothie Formula van Matt Frazier.

 

 

 

Hoe de juiste loopschoenen kopen?

Ik verval altijd een beetje in hetzelfde patroon:

• Te lang lopen met dezelfde schoenen tot alles begint zeer te doen
• Met veel tegenzin naar de loopschoenwinkel gaan
• Uiteindelijk na veel gedraal dan toch DE schoen vinden
• Verliefd worden op mijn nieuwe loopschoenen
• Te lang lopen met dezelfde schoenen tot alles begint zeer te doen

Mijn verstand weet wel dat als mijn schoenen de 1000 loopkilometers naderen, het tijd is om ze te vervangen, maar ik zie er steeds tegen op. De hoofdreden is dat ik extreem moeilijke voeten heb en de zoektocht naar nieuwe loopschoenen een serieuze opgave is. Overpronatie, blijmen die aan een sneltempo vermenigvuldigen, blauwe & uitvallende teennagels, name it, I got it.

Door de jaren heen heb ik dan ook al wat loopschoenen versleten van alle soorten van de stevige, lompe schoen, tot corrigerende exemplaren en minimal running. Momenteel loop ik al meer dan een jaar rond op Adidasjes die er een pak halve marathons en een marathon hebben. Hoog tijd dus voor vernieuwing!

Er is wel iets speciaals aan mijn huidige Adidas Boost, namelijk het neutrale schoenen zijn. Vorig jaar belandde ik bij een sportarts na aanslepende problemen met mijn lies. Die verwees mij door naar Podokin en dat was het beste wat mij kon overkomen.

Hanne van Podokin is podologe en heeft mijn hele lichaam aan een grondig onderzoek onderworpen. Ik had eerder wel al footscans & loopanalyses gehad, maar dit was de eerste keer dat alles in detail werd opgemeten van de stand van mijn bekken tot de lengte van mijn benen en daar bleek het probleem te zitten. Ik heb een klein beenlengteverschil met een grote impact op mijn looptrainingen. Als je niet recht staat op je voeten, begint op den duur alles zeer te doen van je knieën tot je bekken. Dus ik kreeg een paar op maat gemaakte steunzolen, kocht mijn neutrale Adidassen, zag een paar weken af met wennen aan al die rare hobbels in mijn schoenen, maar liep nadien voor het eerst in jaren zonder veel pijn.

Dus als ik 1 tip kan geven in verband met hoe loopschoenen kopen, is het zeker deze: laat jezelf grondig onderzoeken! De testen in running centra zijn prima als je geen noemenswaardige problemen hebt. Maar als je op de sukkel bent, investeer in een consultatie met een podoloog. Het is niet goedkoop en steunzolen kosten rap 100€, maar had ik dit geweten ik had het al 10 jaar eerder gedaan.

Tip 2: zelf als je geen noemenswaardige problemen hebt, koop je schoenen niet eender waar, maar laat je adviseren in een Running Center, Runers Service Lab of een andere winkel waar ze zich specialiseren in loopschoenen. Ikzelf ga de laatste jaren naar Allonsius in Halle, opgericht door een voormalig Olympisch atleet en ze hebben daar engelengeduld en goed advies.

Tip 3: koop geen loopschoenen omdat ze mooi zijn. Een loopschoen moet alleen goed zijn en aangepast zijn aan jouw voeten. Ik heb al in de lelijkste basketsloefkes rondgelopen maar dat doeternitoe. Hoe mottig ze ook zijn, zolang ze maar goed zitten!

Dus voila, gisteren trok ik naar Allonsius en kwam ik buiten met de Saucony Ride, die deze morgen tijdens de Crossfit goed bevonden is. Ik kan er weer een paar maanden tegen! 🙂

Meer tips om loopschoenen te kopen kan je hier vinden en hier vind je de beste loopschoenen van 2016 tot nu.

Good luck! 🙂

Hoe begin je aan een ultrarun?

Tja…. het is mijn eerste keer :). En als ik nog maar denk aan wat ik wil doen, schiet ik al in paniek. Het einddoel is te groot, te ver, te moeilijk, te onbekend, te….. Maar met panikeren ga ik niet ver komen. Dus besloot ik om het aan te pakken zoals ik beroepsmatig mijn projecten aanpak: cut it in pieces en maak een planning.

Dit ietwat geschift plan zit al jaren in mijn hoofd, dus ik lees gretig alle informatie die ik kan vinden over ultramarathons, ultralopers, loopschema’s enzovoort. Ik heb een halve bibliotheek aan loopboeken en ben geabonneerd op zowat elke nieuwsbrief en Facebook-groep die er bestaat over lopen. Als de dag ooit kwam dat ik dit effectief ging uitvoeren, had ik dan toch een vaag idee van hoe te beginnen.

Qua training ga ik tot aan de marathon starten met 4 x per week lopen en 3 crossfittrainingen. De 4 looptrainingen zijn onderverdeeld in een herstelloop, een intervaltraining, een tempoloop en een LSD (Long Slow Distance). Lopen & crossfittrainingen worden zoveel mogelijk gespreid over de week en minstens 1 dag volledige rust. Na de marathon is het de bedoeling om naar 5 x per week lopen te evolueren.

Mijn eerste milestones zijn het lopen van de afstanden die ik ken: 10 KM, 10 Miles, halve marathon, marathon (en dan zien we wel weer verder). Qua timing geeft mij dit nog 10 weken tot aan de halve marathon van Brussel op 2 oktober en 6 maanden tot aan de New Orleans marathon op 5 februari 2017.

Ik ga mij aan de “10% extra volume per week”-regel houden met elke 4e week een (relatieve) rustweek. Deze week zal ik starten met 22 weekkilometers, wat na 6 maanden volgens dit schema uitkomt op ongeveer 80 km / week. Meer dan voldoende om de marathon te kunnen uitlopen. Nadien heb ik dan nog een 6-tal maanden om aan 100 km / week te geraken. Sounds like a (crazy) plan no? 🙂

Voilà, tot zover het plan, nu de uitvoering.

Als er één ding is dat ik geleerd heb de afgelopen jaren, is dat alles staat of valt met een goede voorbereiding & regelmaat. De theorie klinkt goed maar de praktijk zal te lijden hebben onder excuses zoals te moe, te warm, te koud, teveel pijn, geen goesting, loopkledij in de was, te veel / te weinig gegeten…

Regelmaat is niet mijn sterkste kant, maar ik ken mijzelf een beetje en goede gewoontes brengen een mens al heel ver.

Mijn belangrijkste werkpunten zijn: genoeg slapen, gezond en op normale tijdstippen eten, niet teveel sociale activiteiten / afleiding / diners / … en al mijn trainingen inplannen. Een vrij saai, gedisciplineerd en monotoom leven dus, maar niets komt vanzelf :).

Als ik er nu niet aan begin, zal ik mijn droom moeten opbergen om voor mijn 35ste een ultrarun te lopen. Dus ik start gewoon en we zien wel waar ik uitkom :).

Road to Ultra

Ik word bijna 35. Het is te zeggen over exact 1 jaar, 3 maanden en 20 dagen.
Niet dat ik niet hou van ouder worden, integendeel elk jaar is mijn leven er alleen maar beter op geworden en ben ik blij tout court dat hier nog kan rondlopen.
Maar ik heb een bucketlist en één item op die lijst is tijdsgebonden.
Ik wil namelijk een ultrarun lopen voor mijn 35ste. So the time is now om in gang te schieten.
Misschien vraag je je af: wat? ultra? waarom? zot geworden?

Wat? Ultra?
Ultrarun is zowat alles boven de marathonafstand. De wedstrijden kunnen onderverdeeld worden in afstandslopen zoals 100 km of 100 mijl en tijdslopen zoals 6 uur en 24 uur of meer. Veel ultraruns zijn trail runs, nu als je deze blog een beetje hebt gevolgd en/of mij een beetje kent weet je dat trails niets voor mij zijn wegens te lomp om langer dan 5 km te kunnen lopen op een trail zonder mijn beide voeten te verstuiken.
Ik heb iets anders in gedachten, namelijk de kustlijn aflopen. Na 10 jaar aan de zee gewoond te hebben, ken ik de kuststeden op mijn duimpje. Ik heb uuuuuuuren gelopen in de wind op de platte wegen van de polders.
En er is niets dat mij zo goed afgaat als een beetje koude, een beetje miezerregen, een beetje wind en platte banen.
Dus om het nu ook weer niet moeilijker te maken dan het hoeft, ga ik niet sukkelen op trails in de Ardennen, maar ga ik “simpelweg” van De Panne naar Knokke lopen.

Waarom? Zot geworden?
Mjah :). Waarom kan ik moeilijk uitleggen maar ik heb een innerlijke, onweerstaanbare drive om mijzelf en mijn lichaam tot het uiterste te pushen.
Ik wil weten hoever ik kan gaan, ik wil weten wat ik aankan, ik wil pijn hebben (moet niet per se), maar die overwinnen en iets bereiken wat ik tot dan onmogelijk achtte.
Ik had nooit gedacht dat ik ooit een ten miles zou kunnen lopen, een halve marathon, laat staan een marathon. Blijkt dat dat allemaal wel te doen is, dus waarom geen ultra proberen dan :)?

Dus waar sta ik nu? Niet waar ik wil, maar ach ja kan alleen maar beteren dan hé.
Begin dit jaar was ik in ça va vorm en liepen we de marathon van Walt Disney World, wat megasuperfantastisch magisch was en als je ooit niet weet wat doen, moet je deze zeker toevoegen aan je lijstje.

Eénmaal thuis, had ik zoiets van ok, ik kan misschien maar direct verder doen en mij wagen aan een ultra dit jaar.
Het was een halfslachtige poging of eerder een onbestaande poging, want éénmaal thuis ging ik in coach potato modus.
Ik liep niet meer.
Een beetje eigen aan mijn alles-of-niets-karakter. In dit geval niets lopen en alles eten.
En nog een maand later lag ik in het ziekenhuis met een longontsteking.
Nadien volgde een periode van revalidatie waarin ik in tranen op de loopband stond omdat ik niet langer dan 3 minuten kon lopen.
Inderdaad 3 MINUTEN, geen kilometers. Ik was terug gevallen van een marathon lopen naar nog geen 3 minuten kunnen volhouden zonder mijn longen eruit te kotsen.
Ik moest rusten en als er iets is dat ik niet kan is het rusten. Maar een longontsteking laat zich niet commanderen, zelf niet door mij :).
Dus rusten was al wat de klok sloeg.
Ik had twee skivakanties in het vooruitzicht, de eerste heb ik moeten annuleren, maar voor de tweede eind maart was ik genoeg hersteld om zonder problemen de prachtige bergen van Les Arcs af te woeshen.
Weer thuis, gaf ik mijzelf een sjot onder mijn gat, deed Google Maps open op zoek naar de dichtsbijzijnde fitness.
Mijn nieuwe verslaving was geboren: Crossfit. (voor de 9gaggers onder ons: I know veggie & Crossfit, ik ben een lopend cliché :))
Beetje bij beetje kwam mijn conditie terug, nam ik mijn loopschema weer op en schreef ik mij in voor mijn derde marathon: de New Orleans Rock ’n Roll Marathon op 5 februari 2017.

En voilà, nu sta ik hier. Met een beetje conditie, een beetje loopvorm, een marathonticket, veel bloggoesting en grootste plannen voor het jaar 2017.
Let’s go!

Buenvenidos a Miami

Yeps, we zijn weer op reis en dan kriebelt het om te bloggen, dus bij deze start ik het Miami / Orlando / Walt Disney World Marathon verslag 😊. Na onze Maleisië / Singapore rondreis van Juni, hebben we nog een last-minute naar New York geboekt in November. Mijn man is gestart met een blog over NYC met tips, weetjes, restos, todos,…. Er is nog wat werk aan de lay-out en de inhoud maar binnenkort kan je daar alles over onze NY avonturen vinden.

Maar nu zijn we aanbeland in de Sunshine state of the USA. Hoofddoel: de WDW marathon uitlopen want lopen is nog altijd mijn leven en mijn passie. In juli heb ik een coach onder de arm genomen die mij in 6 maanden heeft klaargestoomd van 5 km tot hopelijk 42 km. Na een te lange periode van te weinig loopkilometers, waren het geen makkelijke maanden met blessures, steunzolen, dokterbezoeken en pijnstillers maar eens ik het juiste schoentje met de juiste zool had gepast, stabiliseerde mijn lichaam en kwam al de rest weer vanzelf (met veel training, bloed, zweet en tranen :)).

Als er 1 marathon al effe op mijn bucket list staat is het wel die van Walt Disney World en als er 1 plaats is waar ik de hubbie altijd mee naartoe krijg is het WDW. Dus hij haalde ook zijn loopschoenen weer vanonder het stof en hier zijn we dan. Niet in Orlando maar in Miami. Want de tickets naar Miama waren zo goedkoop dat we onze reis wat vroeger aanvingen, oudejaar hier vierden (lees: na een heerlijke white pizza om 20u in slaap vallen omdat we al 24 u wakker waren) en nu op een bus zitten naar Key West.

Thuis ben ik geen grote fan van het openbaar vervoer of wandelen maar op reis kan ik uren op een bus of trein zitten genieten zonder mij te vervelen en doe ik bij voorkeur alles te voet of per fiets. Taxi’s of huurwagens zijn niet aan ons besteed. Maar dat is toch wel een klein probleem in Miami. Miami is gigantisch groot, uitgestrekt, pokkewarm, openbaar vervoer / voetganger onvriendelijk en dus moeilijk om in rond te geraken als je niet over een auto beschikt.
Gisteren zijn we met de Free shuttle van het hotel naar Dolphin mall geweest. Denk Maasmechelen Village x10 waar we de koopjes van onze leven deden in de Calvin Klein store. Maar om terug te geraken in ons hotel moesten we een dure taxi nemen. Dus dachten we deze morgen Uber eens uit te proberen om op de Pick up locatie van onze Key West tour te raken. De app is fantastisch en gebruiksvriendelijk alleen kwam onze chauffeur er maar niet door. Dan maar opnieuw de taxi….

Maar nu zitten we dus op de bus in het paradijs tussen de Atlantische oceaan en de Golf van Mexico. 

  
De Keys bestaat uit een eilandengroep van 700 eilanden verbonden door een highway van Key Largo tot Key West. Onderweg passeren we een eiland genaamd Marathon wat ik een goed voorteken vind 😊 en nadien volgt wat ooit de langste brug ter wereld was: The 7 miles bridge. De originele brug is deels verwoest door een hurricane en heeft als locatie gediend voor True Lies (de favoriete film van mijn schoonbroer, de slotscène waarbij de terroristen met de limo van de brug duiken is hier gefilmd dus 😊)
Ns een viertal uren rijden tussen de oceanen, mangroves, witte stranden en straten met namen als Banana boulevard, komen we aan op het meest zuidelijke punt van de Verenigde Staten: Key West.

We hebben hier 6 uur vrije tijd te vullen en dat gaan we doen op de fiets. Onze eerste stop is het enigste veganistische restaurant van het eiland: The Sugar Apple. Een smakelijke veggie burger met salade en een aardbeien bananen smoothie en we zijn klaar om de hitte te trotseren. 

   
   
Er is werkelijk geen zuchtje wind en dan is een bike rental veruit de meest aangename manier om het eiland te verkennen. Je kan ook minder actief zijn en een golfkarretje of scooters huren maar wij hebben al lang genoeg stil gezeten en hebben nood aan beweging.

  
Wel ik zal het eiland kort samen vatten: Ik ben blij dat ik het gezien heb maar ik hoef niet per se meer terug te komen. De rit door de verschillende Keys is adembenemend mooi, maar het eindpunt is beyond tacky. Het is een soort party eiland voor de derde leeftijd. Denk aan Benidorm meets Ibiza meets Las Vegas. 

Een mengelmoes van alles voor 5$ winkels, saloons met te luide muziek en giftshops vol lelijke Island brol. Het is op en top toeristisch tot in het belachelijke. Dit is de wachtrij om een foto te trekken samen met de paal waarop staat dat dit het meest zuidelijke punt van de USA is.

  
Dit is de betreffende paal zonder ons, maar wel met 0 seconden wachttijd. 

  
Het hoogtepunt van onze bike trip was een rustig strand waar er live muziek werd gespeeld met Elvis covers (joehoe 😊) en een prachtig zicht op de oceaan.

   
    
 Voor de rest valt er weinig te beleven en is de busrit zelf eigenlijk het beste van de hele toer. Het blijft wel absoluut zijn geld waard en de Keys moet je gezien hebben!

A whole new world

Exact binnen 7 maanden staan we aan de start van de Walt Disney World marathon. De startbewijzen zijn gekocht, Animal Kingdom Lodge is geboekt en ik heb een personal trainer onder de arm genomen (waarover later meer). Want vandaag ben ik in Kuala Lumpur, Maleisië! 

Er is veel gebeurd sinds ik na mijn laatste post abrupt stopte met bloggen. Ik was op en doodmoe. De hoeveelheid werk en stress waren te hoog. Ik sloot mij af van alle overbodige activiteiten en stopte zelf met lopen. Maar gelukkig is die periode nu gedaan en neem ik mijn normale leven weer op 😊.

Langzaam begon ik terug te lopen. Spijtig genoeg heb ik wel de 20 km van Brussel dit jaar niet kunnen meedoen wegens eens blessure maar Tommie heeft de eer van het Van Liefferinge – Deconynck gezin hoog gehouden en heeft een fantastische tijd gelopen voor Dokters van de Wereld!

En dan was het hoog tijd voor verlof en zo zijn we weer in Azië beland en hier vond ik mijn zin terug om te bloggen. Ik heb massa’s te vertellen na een pauze van 6 maanden, maar first things first: het verhaal van de vliegreis, want traditiegetrouw loopt dat niet altijd zoals we zouden willen 😊.

Deze keer geen low budget reis, we gaan ons zelf in de watten leggen en kiezen voor Emirates via Dubai naar Kuala Lumpur. Terug keren doen we vanuit Singapore. Daartussen zitten nog een aantal vraagtekens 😊.

Op de eerste vlucht zit een troep Chinezen op weg naar Beijing en wie zich onze maand China nog herinnert, zal zich ook wel nog herinneren dat ik China fantastisch vind… minus de Chinezen. Als we boarden hoop ik dat we ver weg van hun zitten, maar rara we zitten er natuurlijk plat tussen.  Ik krijg serieuze wereldreis flashbacks en alles herhaalt zich in dezelfde volgorde : ze willen maar al te graag ons vegi eten, snappen geen woord Engels, beginnen direct te stinken, de sokken gaan uit, er wordt duchtig gerocheld en geboerd, er wordt geschreeuwd van de ene kant van het vliegtuig naar de andere kant en bij het uitstappen heb ik bijna een Chinees op mijn schoot die ongeneneerd haar hand op mijn televisiescherm placeert zodat ik de helft van de Modern Family cast moet missen. Fin bon onze steward noemt Subin zoals onze kater en dat maakt veel goed 😄.

Slapen zat er wel amper in waardoor we cranky en vermoeid in Dubai aankomen. Ik installeer mij aan een lege gate terwijl Tom de luchthaven verkend. Niet veel later komt er een koppeltje Indiërs voor mijn neus zitten. Ik kijk raar op want er is een zee van lege stoelen. Ze beginnen van elkaar foto’s te nemen dan staat de vrouw op en worden er rechtstaand foto’s genomen en dan voel ik de bui hangen. De man dirigeert zijn vrouw naar een stoel twee plaatsen verder. Dan schuift ze een stoel op en nog eentje en dan zit ze vlak naast mij. Ik leun naar links om niet op de foto te staan maar al snel begint de man te gebaren naar zijn vrouw en leunt ze mee naar links. Het moet ongetwijfeld een ridicule foto zijn zo met twee scheefhangende mensen. En ik sta er hoogstwaarschijnlijk op met een gezicht als een pissige donderwolk 😎.

4 uur later begint vlucht 2 naar Kuala Lumpur. Tom vind snel zijn zetel maar die van mij is bezet door een nonnetje.  Het oud mensje verstaat natuurlijk geen Engels en we moeten er een stewardess bijhalen om ze te laten verhuizen. Ze is op stap met twee andere zusters en het lijkt wel het begin van een slechte cafemop: hoe verplaats je 3 nonnetjes op een vlieger? Wel het is een heuse stoelendans maar uiteindelijk raken we allemaal gezeten. 

En dan begint het… De drie besjes zien er opvallend slecht uit, tranende ogen, continu gehoest en gesnot. Tom ligt aanvankelijk nog strike met het feit dat het weer aan mij moet overkomen maar het wordt al snel duidelijk dat het een ambetante vlucht gaat worden met dat onafgebroken gekuch naast mij. 

Wat later komen ze langs met drank en aangezien het nonnetje naast mij niet meer reageert, begin ik wat te tokkelen op haar schouder. De stewardess kijkt mij verschrikt aan en zegt: No no she is praying! Oeps… 😳

Als het gebed gedaan is, is ze weer haar actieve zelve. Ik zit duidelijk weer naast het meest energieke exemplaar. Vanonder haar vele lagen kledij tovert ze etenswaren, doekjes en panties. Ze deelt koekjes en dadels uit aan haar medezusters en dan is het tijd voor gebed 2. Ze is niet van de magersten maar toch zwiert ze haar benen gezwind in de yoga boom positie, en al ben ik onder de indruk van zoveel lenigheid in de toch wel krappe vliegtuigstoeltjes, haar nonnenvoetje belandt op mijn knie wat ik maar matig kan appreciëren. Helaas is ze al weer weg in trance en no way dat ik nog eens een gebed onderbreek.

Het was een lange vlucht…

Morgen meer ! 😄
PS mijn excuses aan de abonnees die gisteren van mij een mail kregen met een niet werkende link. Het was al effe geleden het bloggen… 😉

Asics GEL Super J33 – Natural running op zijn best!

Een dikke twee weken geleden kreeg ik van Asics een pretty amazing kado, de nieuwe Asics GEL Super J33.

Of ik die even wou testen? Wel dan ben je bij mij aan het juiste adres :).

Ik heb de afgelopen jaren wel al wat loopschoenen versleten en door mijn huidige achillespeesproblemen zit ik wat in een impasse. Van de kiné mag ik voorlopig niet verder lopen met mijn huidige minimal running shoes (met 0 mm drop) en ik heb intussen zo een hekel aan mijn oude Brooks (te lomp, te zwaar) dat het niet lang meer gaat duren tot ze gedegradeerd worden tot vrijetijdsschoenen of rechtstreeks de vuilbak ingaan.

De schoenen van Asics waren dus werkelijk een geschenk uit de hemel. Ze combineren namelijk the best of both worlds: ze zijn superlicht (210 gram) en er is een heel drop van 6mm om mijn kuitspieren en achillespees te ondersteunen.

Natural running

Ondertussen zal je wel al weten dat ik fan ben van natural running.  De minimalistische schoenen bieden minder steun, demping en correctie dan de traditionele hardloopschoen en stimuleren op die manier een meer natuurlijke loophouding waarbij de loper over gaat van haklanding naar middenvoetlanding. Daar komt bij dat de voetspieren zelf ook meer getraind worden. Met de 33-serie heeft Asics nu ook dus minimalistische schoenen.

Fluid Axis

De schoenen zijn uitgevoerd met de innovatieve FLUID AXIS-technologie die een natuurlijke beweging van de voeten mogelijk maakt. De Fluid Axis bestaat uit een aantal groeven in de zool die de natuurlijke afwikkeling van de voet begeleiden. In de GEL-SUPER J33 is de positie en de richting van deze groeven aangepast. Dit is het beste te zien aan de groef over de lengte van de schoen die meer naar de buitenkant van de schoen geplaatst waardoor de schoen meer steun biedt aan de binnenkant van de voet. Wat de schoenen ideaal maakt voor overpronerende lopers die zich toch aan natural running willen wagen.

Pasvorm & uiterlijk

Wat meteen opviel is dat de schoen als gegoten zit. Vanboven zo goed als naadloos zodat er zeker niets gaat irriteren, binnenin zo zacht als een kussentje. De hele 33-serie is voorzien van een bredere neus die de tenen meer bewegingsvrijheid biedt maar voor mij was de neus nog niet breed genoeg. Ik heb graag dat mijn loopschoenen als sloffen zitten, maar ik hoop er op dat ze met de tijd steeds losser gaan zitten.

Verder is het ook nog eens een vreed schoon schoentje! Er is gekozen voor felle kleuren wat de schoenen gigantisch flashy maakt, vind ik zowiezo super en het is ook nog eens goed om op te vallen in het verkeer.

De praktijk

Maar over naar het praktische gedeelte. Ik ben er intussen al een paar keer mee gaan lopen, zowel op beton, kasseien als in het bos en ik heb er weinig slechts over te zeggen.

De schoen is echt ontzettend licht, flexibel en snel en dat is exact wat ik nodig heb :)!
Ik deed vorig weekend mee aan de Mechelen Urban Trail. En het moet gezegd, ondanks de stijve kuiten en de zeer aan mijn achillespees heb ik toch 10 kilometer in het stad, gebouw in, gebouw uit, trappen op en af en wel 1000 bochten aan 9km/uur kunnen lopen wat mij ongelofelijk verbaasde. De hele jogging lang was ik aan het denken dat ik wel eens onder het uur zou kunnen eindigen op een vlak parcours en dat maakt mij happy :).

Conclusie

Ik ben echt onder de indruk. Toen ik deze schoenen kreeg, dacht ik dat het al serieus toeval moest zijn, indien ze goed zouden zitten (gezien mijn loophistoriek vol blessures en pijntjes). Het tegendeel is waar. Ze zijn de perfecte tussenschoen voor de overschakeling van stabiele schoenen naar minimal running shoes met 0 mm drop. Ik denk dat ik toch nog een jaartje ga verder doen met de Asics GEL Super J33!

Asics Winterlooptips

Het wordt elke dag kouder en kouder. Ik ben geen koukleum en ik ga nog altijd in short en T-shirt naar buiten, maar voor mijn loopbuddy lijkt het wel alsof we op de Noordpool wonen :).

Mijn eerste pakketje van Asics bevatte handschoenen en een muts die ik dan ook met plezier door gaf aan haar om testen.

De handschoenen hebben de ideale dikte! Bij 0 graden zijn de vingertoppen in het begin wat koud, maar dit was na 10 minuten lopen opgelost. En dan komen deze handschoenen echt tot hun recht: niet te warm en een aangenaam stofje. Voorheen liep ze met fleece handschoentjes: die waren zeer aangenaam om mee te starten, maar een paar minuter later wou ze de handschoenen al achterlaten wegens te warm.

Deze Asics handschoenen zijn dus ideaal voor het koude weer en ik zou ze zelf nog wel aandoen :).

De muts daarentegen is te klein, precies een badmuts. Ik citeer: “Waarschijnlijk wordt deze muts gemaakt voor mannetjes met een klein, kaal hoofdje en niet voor vrouwen met veel haar”. Ze is grappig die loopbuddy van mij :).

Zeker als je je haar in een staart doet, is het echt niet comfortabel en redelijk lelijk. Geef ons dan maar gewoon een haarband, aangezien we toch genoeg haar hebben om de rest van ons hoofd warm te houden.

Meer informatie over de handschoenen en muts kan je hier vinden.

Nog wat winterlooptips van Asics om af te sluiten.

Het is altijd goed om je kleding af te stemmen op alle mogelijke omstandigheden zodat je je, ongeacht het weer, gewoon lekker voelt en je kunt concentreren op je prestaties.  Daarom is het handig “laagjes” te dragen. Bij tops kunnen de lagen worden ingedeeld in 3 hoofdelementen:

• basislaag  – de onderste laag; deze draag je het dichtst op je huid
• tussenlaag  – biedt extra warmte boven op de basislaag
• buitenlaag  – deze beschermt je tegen de wind en de regen

Bij wisselvallig weer is het waarschijnlijk voldoende slechts 2 lagen te dragen. Je kan de complete combinatie van 3 lagen voor de koudste dagen van het jaar bewaren.
–> koude start  – bij koud weer trekken je spieren niet met dezelfde intensiteit samen als bij warm weer. Bovendien verbrand je in de kou meer koolhydraten en verbruik je zuurstof minder efficiënt zodat je sneller moe kunt worden.

Begin met een basis- en een tussenlaag en trek halverwege je training een laag uit om je lichaamstemperatuur te reguleren.
De basislaag is daarom het beste gemaakt van een ademende stof met voldoende ventilatie zodat je niet oververhit raakt zodra het weer warmer wordt.Als je hardloopt bij winderig weer, zorgt de grotere luchtweerstand ervoor dat je harder moet werken om je tempo vast te houden. En dat kan betekenen dat je meer gaat zweten.

Maar als het hard waait, heb je het ook sneller koud wanneer de wind in aanraking komt met het vocht op je huid. De basislaag moet van een sneldrogend materiaal zijn dat vocht afvoert van de huid, terwijl de buitenlaag je moet beschermen tegen weersinvloeden.

Niet alleen zweet maar ook regen kan je afkoelen en bovendien ongemak en schuurplekken veroorzaken doordat je in natte kleding loopt.  Als er regen wordt voorspeld, moet je buitenlaag zijn gemaakt van een waterafstotend materiaal zoals Softshell of Ripstop. In tegenstelling tot normale regenjassen zijn deze jacks speciaal ontworpen voor het hardlopen. Ze zorgen voor voldoende ventilatie en voeren zweet af van de huid om te voorkomen dat je oververhit raakt.

 

Maak een lijst met laatste keren #projectblogboek

#projectblogboek: Maak een lijst met laatste keren.

Het gaat geen lijst worden, maar ik ga het wel uitgebreid hebben over 1 laatste keer. Vorige week was het namelijk de laatste keer dat ik liep met mijn Nike+ sensor. Voor mijn verjaardag kreeg ik van Tommie de Garmin Forerunner 220 HRM, die zomaar eventjes 100000x beter is dan de Nike+ sensor.

Toen ik net begon te lopen, deed ik dat nog met een ouderwetse MP3 speler, daarna volgde mijn eerste iPod, de Nano. Fantastisch, licht en degelijk ding. Er zijn intussen nog 3 iPods de revue gepasseerd, maar om te lopen neem ik nog altijd mijn nanootje mee.

Hoe meer ik liep, hoe meer ik zot werd van speeltjes die het lopen net iets leuker maken. Dus volgde de Nike+ sensor die toeliet om via een voetsensor mijn runs te tracken. Ik heb mij ongelofelijk geamuseerd met de mini me, uitdagingen en doelen.

Maar de sensor moest regelmatig gekalibreerd worden en de afstand zat er dikwijls naast tot mijn grote ergernis. Tijd om afscheid te nemen….

Toen ik met mijn loopbuddy begon te trainen, vertrouwden we vooral op haar Runkeeper. Maar helemaal ideaal is het toch ook niet. Het is nu niet bepaald handig om constant je snelheid te meten met een gsm die rond je bovenarm zit vastgesnoerd….

Dus begonnen we te praten over sporthorloges…

Tom nam mij mee naar Decathlon om eentje uit te kiezen en mijn oog viel toen al direct op de Forerunner 220. Maar voor zo een dure aankoop doe ik graag eerst uitgebreid research om alle features en prijzen te vergelijken. De site van sporthorlogecenter.be bleek een handig hulpmiddel te zijn, alle mogelijke horloges worden opgelijst en je kan gemakkelijk filteren op merk, activiteit, gps-sensor, hartslagsensor, waterdichtheid, ….

Voor mij waren deze opties het belangrijkst:

• horloge specifiek om te lopen
• geïntegreerde gps-sensor met goede ontvangst in het bos
• waterdicht
• hartslagsensor (geïntegreerd of via band)
• analysesoftware
• intervaltraining
• lange batterijduur
• leuk design & licht
• niet meer dan 400€

Er bleken nog 27 horloges over te zijn… Na het urenlang lezen van reviews staken er voor mij nog 3 horloges boven uit:

• Garmin Forerunner 220 HRM
• TomTom Runner Cardio
• Polar RC3 GPS HRM

En wat doen vrouwen dan als ze nog teveel opties hebben? Ze kiezen de mooiste er uit :). De Garmin is beschikbaar in een mooi paars / wit design, dus dat was rap beslist.

De site van sporthorlogecenter beloofde levering op de dag erna, zelf bij bestelling op zondag. En effectief op maandag zat mijn pakje in de bus!

Naast het horloge is bij de HRM versie ook nog een hartslagmeter inbegrepen. Het opladen gebeurt via een USB connectie naar je computer of via USB-lader.

Het horloge is lekker licht en zit goed om de pols, al is het wel weer even wennen na 15 jaar uurwerkloos door het leven te gaan.

Ik ben net terug van mijn eerste 5K run met de Forerunner 220 en het is pure fun. Het scherm toont de afstand, de tijd en je snelheid in minuten per kilometer. Het horloge is supergemakkelijk te bedienen via de 4 intuïtieve knoppen en na je loop sync je alles naar Garmin Connect waar je een volledig overzicht krijgt met je gemiddelde hartslag, stappen per minuut, hoogtemeters, splittijden, calorieën, cadans…

Ik ben zo blij als de kinders op 6 december :)!

 

 

Schrijf een update over een blogpost #projectblogboek

#projectblogboek: Schrijf een update over een blogpost.

Toevallig las ik een aantal dagen geleden een oude blogpost van mijzelf die perfect geschikt was voor deze #projectblogboek. In 2011 schreef ik namelijk over mijn “to-do-before-I-die”-list met zo een 29 todo’s en het coole is dat ik er de afgelopen 3,5 jaar een pak (min of meer) van uitgevoerd heb :).

Ziehier het overzicht:

Done

• Gaan paardrijden in de duinen van Nieuwpoort en in de bergen van Zuid-Amerika
  • Het zijn de duinen van De Panne geworden, maar duinen zijn duinen 🙂 en verder zijn we wel gaan skiën in de Andes in Chili en dat voldoet voor nu 🙂
• Zelf het tussenseizoenjasje van mijn dromen maken waar ik al jaren naar zoek
  • Bij gebrek aan een cursus kleding ontwerpen, heb ik intussen een fantastisch fake lederen Esprit jasje op de kop getikt
• Terug gaan naar Hawaii en als ik daar dan toch ben de rest van Polynesia bezoeken
  • Op wereldreis kon een tussenstop in Hawaii niet ontbreken!
• Mijn katjes de wereld buiten laten zien
• Mijn iPod helegans volzetten met de beste muziek
  • Zal het lijstje eens posten
• Nog eens in Soaring zitten (Epcot – Disneyworld)
  • In 2013 gingen we terug naar Disneyworld voor de halve marathon en dan kon een bezoek aan Epcot zeker niet ontbreken
• Kopenhagen bezoeken en int speciaal Tivoli
  • Voor de verjaardag van mijn ventje gingen we op citytrip naar Kopenhagen en natuurlijk ook naar Tivoli
• Mijn living verven, nieuwe meubels en de Amerikaanse gordijnen waarvan ik lang droom kopen
  • We wonen nu wel in Ruisbroek, maar het appartement in Nieuwpoort is geverfd geraakt en ik heb de gordijnen 🙂
• De zon zien ondergaan terwijl ik voor de Taj Mahal sta
  • Geen foto’s van maar ik heb er wel gestaan!
• Iets doen met mijn strips
  • Dankzij daddy hebben we nu een de max van een boekenkast
• De 2 laatste Disneyparken bezoeken in Hong Kong en Tokio
  • Done & Done 🙂
• De wereld zien, boven alles, de wereld zien…..
  • Dankzij de wereldreis is dat ook al een goed stuk gelukt

Ik ben heel erg tevreden over de laatste 3,5 jaar! Als ik aan dit tempo verder doe, ga ik mijn lijst serieus moeten uitbreiden 😉

Nog to to

• Een cursus kleding ontwerpen volgen
• Raften in Canada en slapen in een te kleine tent met de liefde van mijn leven
  • We zijn intussen in Canada geraakt, maar nog niet in het te kleine tentje 🙂
• Mijn terras inrichten met fleurige Ikea lampionnen en planten die er niet dood uitzien
  • Zoiets zie ik wel zitten, helaas heb ik allesbehalve groene vingers
• Gaan veggie eten in een sterrenrestaurant
• Helemaal zelf een BBQ opzetten en vegan snacks serveren
  • De receptjes heb ik al verzameld, moet het alleen nog in uitvoering brengen 🙂
    • Hot & spicy sweet potatoes
    • Chunky barbecue potato slices
    • Griddled glazed vegetable kebab
• Op het dak van de wereld staan
• Alle recepten uit de Dikke vegetariër maken
• Yoshi voor Nintendo DS uitspelen
  • Verdomd moeilijk!
• Foto’s inkaderen en ophangen in de traphal
• Naar de sauna gaan, in de sneeuw rollen en in een iglo slapen
• Dingen die ik niet meer nodig heb op e-bay verkopen
  • Volop mee bezig, maar nog een boel te gaan!
• Met een Buggy Vanclee rijden
• Skimonitrice worden en elk jaar massa’s veel gaan skieën
• De Counting Crows zien hand in hand met mijn lief op een mooie niet te warme festivaldag
• Met de trein door Rusland reizen
• Een cursus fotografie volgen en mijn huis volhangen met zwart-wit foto’s
• Over de Grand Canyon vliegen in een helikopter