Santiago II

Omdat we nu alle Wally tours gedaan hebben, besluiten we ons eens aan 1 van de mainstream city tours te wagen.
Na 5 seconden heb ik er al spijt van. Onze gids is precies een robot die veel te veel saaie geschiedenis op ons afvuurt en dat 4 uur lang…
Een toer voor pette en mette dus…

Gelukkig is het een prachtige dag en natuurlijk hebben we ook iets bijgeleerd :).

* Er zijn 4 miljoen straathonden in Chili, voor elke 5 mensen 1 hond dus. In de winter wordt elke hond voorzien van een jasje en worden er hondenkoten neergepoot in stad.

* Ondanks de Europese prijzen, verdient de helft van de Chilenen niet meer dan 650 US$ per maand.

* Remember de coffee with legs bars? Vroeger was er een paar keer per dag een “happy minute” in de bars. De rolluiken gingen naar beneden, de serveersters stripten hun weinige kledij uit terwijl de mannen koffie slurpten en na een blij minuutje gingen de rolluiken weer naar boven alsof er niets gebeurd was.

* De vlag van Chili bestaat uit 3 kleuren en een ster: rood voor het vergoten bloed in de oorlog, blauw voor de lucht en wit voor het Andes gebergte. De ster staat voor eenheid en onafhankelijkheid.

Voilà, het zit er op hier in Chili!
Het was weer eens fantastisch en hoe meer we reizen, hoe meer we willen zien :).
Volgende bestemming: Canada!

See you there!
Xxxx

Santiago

We zijn terug in Santiago voor onze laatste daagjes Chili 😦 en wie kan er ons beter rondleiden dan Wally? 🙂

Een paar weirde Wally weetjes:

* Langs de kant van de weg zie je soms ezels staan. De Chilenen geloven dat ezelmelk helend is en als je wil kan je dus een bekertje aftappen.

* Het kerkhof is huuuuuuuge: zo een 117 voetbalvelden en het wordt naast begraafplaats ook gebruikt als park / ontmoetingsplek. Er staan zelf kraampjes met drank en chocolade.

* De Chilenen behandelen hun dode kindjes als levenden. Zo worden er verjaardagskaarten uitgedeeld aan de andere graven op de verjaardag van het kindje en wordt er regelmatig een speelgoedje gegeven.

* Aangezien veel mensen met moeite een graf kunnen betalen, worden deze gerecycleerd.
Als er een tweede dode is, worden de overblijfselen van de eerste in een kleinere kist geduwd en deze wordt dan wat naar achteren geschoven zodat er plaats is voor de volgende.
Zo kunnen er dus tot 10 namen op een zelfde graf staan.

* Je kan gokken op de markt. Lol.

*De honden herkennen de Wally shirts en onze perro Roberto volgt trouw de hele wandelroute mee.
De kitten op de markt was niet welgezind daarmee :).

* Na de aardbeving van 2003, was het Bellas Artes museum serieus beschadigd. In januari 2010 was de renovatie gedaan, maar in februari 2010 gooide een nieuwe aardbeving alles weer plat.

* Vroeger werden gevangenen gebruikt om aan de rivierbrug te werken. Echter bij slecht weer stroomde de rivier over en werden veel arbeiders de dood ingesleurd.
Omdat de regering op den duur niet genoeg gevangenen meer had, werd er een nieuwe wet gestemd om meer mensen te kunnen arresteren en zo dus aan de rivierbrug te laten werken.
Het was vanaf dan verboden om dronken op straat rond te lopen.
De wet bestaat vandaag nog steeds.

Isla Damas

De dag na onze toer met Wally brengen we een bezoek aan Viña Del Mar, het Benidorm / Blankenberge van Chili, niet de moeite waard.
Daarna wijzigen we onze plannen en in plaats van in Valparaiso te blijven, trekken we verder naar het noorden.
La Serena ligt op 8 uur bus rijden en wordt onze uitvalsbasis voor enkele natuuruitstappen.

Onze eerste toer is Isla Damas met Ecoturismo. Een minivan brengt ons 120 kilometer verder via de kustlijn naar Punta De Choros.
Onderweg is het landschap exact wat je verwacht van Zuid-Amerika: dor en droog, roos-rood-bruin gekleurd, cactussen en struikjes, rotsen, afgeronde bergtoppen, ezels, kopermijnen en hier en daar een felgekleurde cabanne.
Ik voel mij midden in een filmdecor en verwacht elk moment een besnorde Mexicaan met poncho en sombrero te zien.
Af en toe passeren we een dorpje met een twintigtal houten huisjes, evenveel Chileense vlaggen, opgefleurd met kleurige slingers.
Soms is de grond grijs en ruw, bezaaid met verbrokkelde stenen, wat later rijden we weer in zacht warmrood zand.
Zo ver als je kan zien is er niets, nada, noppes.
Alleen de prachtige, overweldigende natuur.

Het enigste wat deze prachtige natuur verstoort is onze Chileense metgezel. Zijn telefoon lijkt permanent aan zijn oor vast te plakken en voor zover ik Spaans versta, vindt hij het broodnodig om zijn hele familie op de hoogte te stellen dat hij in La Serena is. Onze vriend spreekt met een hoog, irritante stemmetje dat mij doet denken aan dat tekenfilmfiguurtje van Ay Caramba! 🙂

Halverwege de rit zien we wilde lama’s, prachtige dieren! De bergen gaan over in zandduinen, de cactussen verdwijnen en maken plaats voor olijfbomen. De grond kleurt wit en we rijden verder tot we arriveren in het dorpje Punta de Choros.
Vandaar nemen we de boot naar het natuurreservaat dat bestaat uit een drietal eilanden.
Het eerste eiland dient ter bescherming van de pinguïns. We mogen er niet op, maar onze boot vaart vlak naast de kust en we zien supercute pinguïns, machtige zeeleeuwen, pelikanen en massa’s andere vogels.

Btw, pinguïns zijn blijkbaar camouflagegenieën maar je kan er toch een pak vinden op de foto’s…

Het tweede eiland is een echt Bounty-eiland met een verlaten, prachtig wit zandstrand, helder water en indrukwekkende rotsformaties. We hebben een half uurtje om naar boven te wandelen en genieten boven van het fenomenale uitzicht. Ringrond oceaan en geen levende ziel te bespeuren. Zoooo rustig, kalm, sereen, zalig gewoon.

Valparaiso

Gisteren zijn we doorgereisd van Santiago naar Valparaiso met de bus.
Valparaiso is een arty, kleurrijk kustplaatsje gebouwd op vele heuvels die deel uitmaken van de Unesco Werelderfgoedlijst.

Dit is het echte Zuid-Amerika!
Vriendelijke mensen in wollen poncho’s, straatartiesten die uit volle borst Spaanse klassiekers brengen, pareltjes van huizen die bijna op instorten staan, veel perros en de bijhorende indringende pisgeur en overal kunst, muurschilderingen, beeldhouwwerken,….

Onze hostel is een vervallen paleisje uitgebaat door een fantastische Chileense familie. De kamer heeft rozige dekens, donker parket, hoge plafonds, sierlijsten en koperen leidingen. I am in love :)!

Na het ontbijt brengen we onze was binnen en gaan we de stad verkennen. Opnieuw valt ons de vele security op en hier en daar zien we toch straten die we liever vermijden.

Op sommige heuvels kan je een kabeltreintje nemen dat je omhoogbrengt.
Als we bijna boven zijn, probeert een man ons duidelijk te maken dat we op ons gerief moeten letten. Hij maakt een graaibeweging met zijn handen en de boodschap is duidelijk.
Ik steek mijn tasje weg onder mijn jas en we lopen verder.
We geraken tien meter ver en worden tegen gehouden door een zwaar bewapende politieman in kogelvrij vest.
In gebrekkig Engels maakt hij ons duidelijk dat het gevaarlijk is en dat we beter terug keren. Achter hem zie ik gezellige straatjes die geen gevaar doen vermoeden en het is middag, volle zon, maar er is duidelijk geen discussie mogelijk met de agent.
We mogen een foto nemen van het uitzicht en druipen dan terug af naar beneden.
Het onbehaaglijk gevoel dat ik al de hele tijd heb in Chili wordt hierdoor nog versterkt.
Het is duidelijk dat je hier beter niet op een slechte moment op een slechte plaats komt.

In de namiddag gaan we nog eens op stap met Wally die ons alle mooie plekjes van Valparaiso toont.

Wally’s weetjes:

1) Valparaiso is Unesco werelderfgoed geworden in 2003 doordat de architecten van de stad het niet konden aanzien dat er glazen constructies werden neergepoot tussen de historische gebouwen.

2) Deel uitmaken van werelderfgoed heeft zo zijn voordelen (toerisme en geld), maar ook nadelen.
Zo is het pokkeduur geworden om vervallen gebouwen te restaureren in hun oorspronkelijke staat. Wat de stoffige, verwaarloosde indruk van de stad verklaart.

3) Valparaiso was ooit een bloeiende, rijke havenstad tijdens de Gold Rush. Schepen die naar Californië wouden, moesten via Cape Horn en Valparaiso passeren om in Amerika te geraken.

4) De aanleg van het Panama kanaal betekende het begin van het verval van de stad. De schepen hadden een shortcut en Valparaiso worstelt tot op de dag van vandaag met economische moeilijkheden hierdoor.

5) Boten die de oceaan overstaken waren geladen met metalen platen voor een stabielere ligging. Eens ze in Valparaiso waren, werden deze platen overboord gekieperd om meer snelheid te maken.
Deze platen, samen met overschotten verf van de schepen, werden gebruikt om de gevels van de huizen in de stad te construeren.
Wat maakt dat Valparaiso een mooie mengelmoes van kleuren is.

6) Valparaiso is de culturele en de graffiti hoofdstad van Chili. Om taggers tegen te gaan, laten families dan ook welwillend hun huizen beschilderen met naakte dames en doodskoppen. De wereldwijde regel zegt namelijk dat er niet getagd wordt over bestaande kunst.

7) Omdat de stad één en al heuvel is, kun je dus huizen tegenkomen die langs de ene kant 2 verdiepingen hebben en langs de andere kant 5.

8) Één van de heuvels noemt de Happy Hill. Niet omdat de bewoners hele dagen glimlachen, wel omdat de zeebonken hier hun vertier kwamen zoeken bij de dames van plezier.

Skiën in Valle Nevado

Diegenen die mij kennen weten het al, voor al de rest: ik ben serieus ski-craaaaaaaaazy!!!!
Het is absoluut mijn meest favoriete sport (naast lopen uiteraard).
Zet mij op een besneeuwde bergtop met twee latten en ik kan mij wel een tijdje bezig houden :).
Ik heb mijn jaarlijkse portie woesh woesh nodig, dus toen bleek dat er hier nog sneeuw lag in de Valle Nevado, was de volgende activiteit snel beslist.

Om 6u30 pikt het busje van SkiTotal ons op en brengt ons naar hun hoofdkantoor waar we alles krijgen wat we nodig hebben om te kunnen skiën. Het materiaal is degelijk en we worden van top tot teen in fluffy, oversized skikledij gestoken.
Terug het busje in en dan vertrekken we voor een hobbelige rit van 64 kilometer naar de Andes.

Het landschap is prachtig! Links roodbruine, dorre bergen bezaaid met cactussen. Rechts wachten de sneeuwwitte skipistes op ons.
Het is zo onwerkelijk dat ik mijzelf moet knijpen.
Een paar dagen geleden hebben we nog gesnorkeld in de Pacific, nu gaan we skiën in de Andes….

Het dalstation ligt op zo een 2500 meter, vanwaar we met de eitjeslift naar boven gaan.
Wel Valle Nevado kan naast veel Europese gebieden staan: mooi geprepareerde pistes, goede poedersneeuw en deftige liften.
Wel 1 verschil: we zijn zo goed als alleen :).
We kunnen kilometers skiën zonder een levende ziel tegen te komen en dat is het zaligste gevoel ooit.
I feel on top of the world!
Dat mag je ook letterlijk nemen, want we zitten op de top aan 3500 meter!!

Het was de beste skidag van mijn leven… 🙂 🙂 🙂

PS1: Check zeker de filmpjes van de omgeving en de verlaten, zalige pistes.

PS2: Santiago heeft mij intussen helemaal ingenomen. In de week is alles open, veel volk op straat, zonnetje, zelfs traffic jams, er is leven in de brouwerij, het is perfect :).

PS3: Nog een leuk Santiago weetje om af te sluiten. Alhoewel de Chilenen conservatief zijn, hebben ze nu en dan ook nood aan wat vertier. En dat kunnen ze vinden in een “cafe with legs”. Letterlijk een koffieshop met benen. De serveersters dienen er namelijk op in bikini en de tafels zijn verhoogd en bestaan volledig uit glas voor een optimaal zicht ;).

Waar is Wally?

We hadden een goed plan voor vandaag.
Maar soms steekt jetlag daar een stokje voor…
Om 4u30 ’s morgens was ik nog klaarwakker om dan natuurlijk om 7u30 mijn bed niet uit te kunnen.
Tegen 10u00 slepen we ons (met een houten kop) naar buiten.
Onze ski-uitstap voor morgen is geregeld (daarover meer in de volgende blogpost) en we besluiten op zoek te gaan naar eten.

Als zaterdag al doods was, dan is het op zondag helemaal begrafenissfeer.
Van de drie vegi restos die ik heb opgezocht zijn er twee gesloten en de derde blijkt helaas niet vegi te zijn. We dralen rond in de stad, vragen ons af waar iedereen is, en vinden dan toch nog een pizzeria die open is.

Santiago, het is tijd om uit uw pijp te komen want nu is er nog niet veel aan…
Maar Wally saves the day!
Elke dag om 10u en 15u organiseert tour4tips 2 alternatieve wandelingen door Santiago. De gids, verkleed als Wally, staat te wachten aan de ingang van het Bellas Artes museum en leidt ons naar alle goede plekjes van de stad.

Dus, wat hebben we geleerd vandaag?

1) Chili is oer en oer rooms-katholiek en zeer conservatief. Het homohuwelijk is nog steeds niet toegelaten en hetzelfde geldt voor abortus (ook niet wegens medische redenen). Opus Dei heeft hier nog een stevige voet aan de grond.
Trouwens het mysterie van waar de Chilenen naar toe zijn, is opgelost: ze zitten in de kathedraal. Het is er een komen en gaan en de weesgegroetjes en kruistekens worden aan de lopende band uitgedeeld.

2) De Chilenen bestaan uit de native bevolking, de afstammelingen van de Spaanse veroveraars maar raar maar waar ook voor 20% uit Duitsers en Zwitsers. Wat voor een zeer grappig straatbeeld zorgt met Spaanse haciënda’s en Zwitserse chalets zij aan zij.

3) Er wordt hier jammer genoeg nog niet gerecycleerd, maar om toch de toenemende afvalhoop wat tegen te gaan heeft de overheid een originele oplossing gevonden. De bevolking wordt gestimuleerd om plastieken flessen te vullen met afval tot ze zwaar genoeg zijn. Deze flessen worden vervolgens gebruikt als “bakstenen” voor de bouw van nieuwe huizen.

4) Ondanks het tweede hoogste GDP per capita in Zuid-Amerika is Chili een arm land in een mooie verpakking. De dictatuur van Pinochet heeft zijn sporen nagelaten en inmiddels zijn de rijken alleen maar rijker geworden en moeten gepensioneerden rond komen met een pensioen van 160 US$ per maand.

5) PDA oftewel “Public Display of Affection” is hier dan weer geen enkel probleem. De huidige generatie heeft geen geld om alleen te gaan wonen en neem daar nog eens bij dat ze zeer klein behuisd zijn. Met als gevolg dat het knuffelen dan maar buiten moet gebeuren. In elk park zie je verstrengelde koppeltjes op de grond liggen, rollebollend op een dekentje. En niemand kijkt raar op…

6) Dieren zijn heilig (ben ik helemaal voor) en al zeker de perro, de hond. Maar jammer genoeg willen ze die niet castreren waardoor het wemelt van de straathonden. Ze zijn wel allemaal goed gevoed en verzorgd door de bevolking, maar als je rondloopt in Santiago zal je er rap een maatje bij hebben.

7) Een begrafenis van een jonge man of vrouw verloopt, op zijn lichtst gezegd, anders dan bij ons. Er wordt respect getoond door luid joelend door de straten van de stad te rijden achter de corbiar. We zagen een stoet passeren en elke volgwagen is versierd met bloemen, hartjes en zinnen zoals “Adios Guido”. De mensen hangen uit de ramen en roepen de hele buurt bij elkaar.
Speciaal 🙂

8) De bevolking wordt dom gehouden. Er worden torenhoge taksen geheven op boeken, waardoor deze 3x zo duur zijn als in de buurlanden. De mensen zijn creatief en verkopen dan maar tweedehands boeken op straat (zonder taks ;))

Eerste kennismaking met Chili

Met wat tegenzin vertrekken we uit het paradijs richting Chili. De laatste en enige keer dat ik in Zuid-Amerika was, dateert uit 2005. En hoewel dat echt een fantastische reis was door Argentinië en Uruguay heb ik nooit de behoefte gehad om terug te keren naar dit continent.

Machu Picchu, Rio,… euh verder geraak ik al niet meer….
Fin bon, het heeft mij nooit allemaal veel gezegd.
Maar een mens moet alles eens gezien hebben hé :).
Dus worstelen we ons door drie vluchten van Honolulu naar LA naar Panama naar Santiago.

We zijn twee volledige dagen onderweg en totaal gejetlagd. We reizen van zomer naar winter en door de tijd, ik slaap wanneer ik moet wakker zijn en omgekeerd. In Panama val ik bijna omver van de vermoeidheid en het is net ochtend.
Gelukkig val ik op de volgende vlucht als een blok in slaap om vervolgens wakker te worden met dit fantastisch zicht:

Chili laat al een verpletterende eerste indruk na. Hopelijk is de tweede even goed :).
We geraken vlotjes door immigratie en customs om dan al snel te constateren dat ze hier even weinig Engels spreken als de Chinezen.
We halen ons beste koeterspaans boven maar worden bedolven onder een stortvloed van exotische klanken waar we niets uit kunnen opmaken.
Een woordenboekje Spaans zou precies wel handig zijn :).

Op weg naar onze hostel verbaast Santiago. Bij Zuid-Amerika denk ik meestal aan drugskartels, stof en algemene louchigheid (ja sorry, het is (was?) echt mijn ding niet).
Maar Santiago is modern, fris, ordelijk, proper, clean. Moest je de machtige bergen wegdenken, het zou België kunnen zijn. Niet echt wat we verwachtten…

Ons hostel is trouwens ook perfect!
We hebben een kleine maar nette kamer, er is deftig werkend wifi, gratis ontbijt en diner en een Engelssprekend receptionist.
1 klein probleempje: wij hebben geen geld mee om te betalen. In België geraakten we niet aan Chileense pesos en op de luchthaven waren we teveel bezig met vervoer zoeken dat we de geldkwestie van slag vergeten waren.

De man achter de balie dirigeert ons naar een ATM wat verder. Maar we hebben ons huiswerk gemaakt.
Er is veel en agressieve stadscriminaliteit in Santiago en Valparaiso en er wordt afgeraden om ’s avonds nog buiten te komen en al zeker om dan geld af te halen.
Dat is te merken op straat, er is geen kat! Alles is potdicht en het lijkt wel alsof iedereen zich veilig binnen heeft opgesloten.
Wat behoedzaam vertrekken we te voet naar het dichtstbijzijnde benzinestation, halen snel geld af en keren terug.

We betalen, vallen uitgeput in slaap en worden pas 13 uur later wakker.
Het is 3 uur in de namiddag als onze knorrende magen ons naar het dichtstbijzijnde vegi resto brengen.
Een heerlijke salade met quinoa later staan we terug op straat op zoek naar de bezienswaardigheden.
Wel dat valt effe tegen….
Het is zaterdag en toch is alles gesloten. Nergens een ziel te bespeuren. Veel traliewerk voor de ramen en nog meer security en politie.
Voor de ingang van de supermarkt staat een agent in kogelvrij vest en we passeren meer dan eens een groepje securidad mensen.
Het geeft een onbehaaglijk gevoel. Niet dat ik op mijn ongemak ben, maar helemaal normaal is het in onze ogen toch niet.
Als we een shopping center binnenlopen komen we dan eindelijk toch wat Chilenen tegen. Het lijkt wel alsof ze hier samentroepen omringd door de politie ofwel veilig thuis zitten.

We drinken thee en eten een vegan sandwich en maken toch maar dat we voor de donker weer thuis zijn.
Misschien zijn we door de verkeerde buurt gelopen, ik weet het niet.
Maar ik heb geen enkele foto getrokken… Santiago heeft mij nog niet overtuigd van zijn charme.

Hopelijk morgen beter!