Ik ben te moe om veel te typen, maar deze foto’s van onze accommodatie wou ik jullie toch niet onthouden.
Het is om bij te wenen en te lachen tegelijkertijd :).
Ons bed / zetel / kast / ….
Met aansluitend onze en-suite bathroom:
De inkomhal van 60 cm x 60 cm en tevens onze enigste plaats waar we kunnen recht staan.
Ter info, dit is hoe het hotel zichzelf verkoopt:
Nog 7 dagen te gaan….
Vroeg uit de veren (bah) om voor de laatste keer in China de trein te nemen (jeuj).
We gaan vandaag naar Badaling, ten noorden van Beijing, voor the great wall.
Het ticketproces zou moeten gemakkelijker verlopen aangezien er geen reserved seats zijn en we dus met onze metrokaart kunnen betalen.
Echter als we geld op onze kaart willen zetten heeft de pipo in het kotje niet door dat twee opgestoken handen 10 betekent en niet 50.
Hij weigert van het geld van de kaart te halen, dus daar gaat weer een voorraad cash geld….
Het Beijing North station is godzijdank een stuk kleiner en overzichtelijker dan de overige treinstations.
In een mum van tijd zijn we door security en schuiven we aan om op de trein te geraken.
Maar dan…
De poortjes gaan open en opeens begint iedereen te duwen, er is geen ander optie dan meegaan.
Eenmaal op het perron begint die gigantische mensenmassa het op een lopen te zetten naar de trein.
Ouderen, kinderen, iedereen rent voor zijn leven.
We vinden het heel raar maar beginnen mee te lopen. We springen de voorlaatste wagon in waar het al complete chaos is. Er worden zakken op stoelen gesmeten en overal wordt geroepen. Tom zet een sprintje in naar de 2 laatste stoelen en we ploffen erin.
Als we zitten hebben we effe tijd om rond te kijken en beseffen we pas dat er dus duidelijk niet genoeg stoelen zijn voor iedereen. Er blijft maar volk binnen stromen en elk gaatje wordt opgevuld.
De ganse rit naar Badaling (75 minuten) recht staan, no thanx…
Maar wij zitten gelukkig neer!
Ik zweer het je: dit is de laatste keer dat ik een trein in China neem. For real!
De trein zet zich in beweging, mensen kruipen over andere mensen om toch maar te kunnen zitten op de grond. Dozen worden aangerukt van ergens en gebruikt als stoel. De conducteur wurmt zich er door en stampt een deurtje in met “train crew room” op en ik voel mij in India.
Voor ons op de grond zitten 3 Afrikaner compleet met tatoeage, Hitler snorretje en sappig nederlands-duits-engels accent.
Bij elke stop worden er meer mensen en zakken ingeladen en iedereen vouwt zijn benen in zijn nek.
Op momenten als deze besef je weer dat China een ontwikkelingsland is, het ontwikkeld aan een razend tempo maar toch is er nog veel werk. Qua veiligheid en hygiëne hebben ze nog een lange weg te gaan:
– Op brommertjes kunnen tot 4 mensen zitten: papa rijdt, kleine rechtstaand tussen zijn benen, mama achterop met de parasol en kleine op de schoot en eventueel nog een zak of 4. Allemaal zonder helm uiteraard.
– Het verkeer is hier waanzin! Niet zo erg als India, maar ook niet veel minder. Alles wat geen 4 wielen heeft negeert de lichten en auto’s kunnen afslaan bij rode lichten. Zebrapaden zijn nutteloos als ze al bestaan en dikwijls zonder lichten. Probeer zo maar eens 6 rijvakken over te steken…
– Voetgangers hebben geen rechten. Echt geen. Serieuze aanpassing als je gewoon bent dat in België elke auto voor jou zal stoppen. Zoals de Lonely Planet zegt: your greatest dranger in China will almost certainly be crossing the road, so develop 360-degree vision and a sixth sense. En dat is niet gelogen.
Onze tactiek bestaat meestal uit een groep Chinezen zoeken en gewoon gaan als zij gaan. Niet nadenken en gaan! Anders sta je er morgen nog…
– In de hutongs hebben de meeste huizen nog geen sanitair. Dat wordt opgelost met publieke gaten in de grond om de zoveel meter….
Dit geldt ook voor restaurants!
Dus als je denkt dat je in je chique resto naar toilet kan, kan je bedrogen uitkomen en mag je naar het gat 50 meter verder.
– Zelf de meest fancy shopping centers hebben dikwijls geen westers toilet. Een goede raad: Go for it als je dan toch een westers toilet tegenkomt 🙂 en neem altijd en overal zakdoekjes mee want die gaten hebben meestal geen toiletpapier.
Op de meeste westerse toiletten zit ook niet genoeg waterdruk om het papier weg te spoelen, daarvoor dient het vuilnisbakje ernaast.
Je kan je de stank wel al inbeelden zeker?
Ik kan blijven doorgaan maar belangrijker is dat je ziet dat China met grote stappen vooruitgaat. Elke nieuwe investering is groter en beter dan de vorige. En op veel vlakken kunnen wij bijleren van hun.
Na 50 minuten trein rijden, zitten we midden in de bergen en slingert de muur ertussen een weg naar boven. PRACHTIG!!
Mijn mond valt serieus open.
Als we aankomen is het 1 km omhoog wandelen naar de square waar we tickets kunnen kopen. Vandaar is het direct de muur op. We kunnen kiezen voor de noord of zuid richting en besluiten voor het hoogste en langste stuk te gaan: de noordkant.
Het is direct fameus klimmen. Ik had verwacht dat het steil zou zijn, maar niet zo steil. Het is soms op handen en voeten naar boven klauteren en een geluk dat er relingen staan om je aan omhoog te trekken.
Als je de muur voor jezelf wil, is Badaling wel niet the place to be…
Aan elke Tower die we passeren, versmalt de passage en is het serieus file doen. En dan zijn er ook nog de idioten die hun kleine op de muurrand laten lopen…
Na 1,5 km, 8 torens en 228 hoogtemeters klimmen staan we op het hoogste punt in Badaling op 888m.
Het zicht is werkelijk adembenemend: de groene bergen in de mist, de muur daartussen, 1 van de mooiste dingen die ik in mijn leven gezien heb.
De meeste toeristen keren terug aan de achtste toren, maar het loont de moeite om nog verder door te gaan.
Daar is de muur bijna verlaten en eten we rustig onze lunch op terwijl we genieten van het uitzicht. Het mooiste restaurant ter wereld bevindt zich hier boven in de bergen….
Tijd om terug te keren en naar beneden gaan is niet veel makkelijker dan naar boven. Soms moeten we ons achterwaarts naar beneden laten glijden en hier en daar jammeren vrouwen bij het zien van de afdaling voor hun. Het is hier niet voor diegenen met hoogtevrees.
Halverwege de muur kunnen we een bobslee naar beneden nemen. We kopen tickets en in de wachtrij zijn we blij met onze tetanosshots. Wat is dat hier allemaal…
De karretjes zijn vooroorlogs, de remmen verroest en de beugels hangen er nog half aan.
Tom zegt dat zoiets nooit ofte nooit zou mogen rijden in België. Tof!
Als ik in de slee zit trek ik de beugel over mijn hoofd, maar hoor geen klik.
Ik duw het ding terug omhoog en hij blijft nu halverwege steken. Terug naar beneden trekken, maar hij zit nog steeds niet vast. Er kan gemakkelijk nog een man van 100 kilo op mijn schoot mee. Hmm…. Veilige attractie 🙂
Godzijdank gaan we niet al te snel naar beneden en staan we wat later weer veilig met de voeten op de grond.
We vervolgen onze tocht naar beneden, komen wat beren tegen (deze keer heb ik foto JM! :)), doen een plasstop en haasten ons naar het station.
De trein zou er om 14u52 zijn.
Mijn kaart scant, die van Tom niet :s
Blijkbaar moet je voor een rit van 6 yuan, 20 yuan op je kaart hebben staan. De logica zelve!
We hebben nog 8 minuten voor de trein vertrekt en Tom zet het op een lopen om een ticket te kopen.
Hij is op tijd terug, alleen is er geen trein… Afgeschaft blijkbaar.
We schuiven toch maar aan in de rij, you never know.
Opeens gaat er een poortje open en moet al het volk door een meandering. Iedereen wordt zot en begint te duwen, de kleine voor ons wordt bijna vertrappeld, een security officer begint te roepen dat we moeten kalm blijven. Ik heb het echt gehad met die f*cking Chinese treinen! Das een gevaar voor de bevolking!
Als we door het eerste gedeelte zijn, zien we dat er pas over een uur een trein is. Alé leuk als sardientjes in een blik, geplakt op elkaar, een uur recht staan. Nu we stil staan merk ik dat mijn schouders toch wel heel erg pikken en dat er al een blaasje opstaat. Tedoeme, zelf als het mistig is, verbrand ik.
En dan is het weer zover, de trein is daar, we zetten ons schrap en lopen als gekken naar een wagon. We zitten, het is goed geweest, ik vind China en zijn muur fantastisch, zijn treinen haat ik.
Op naar Beijing!
PS: Gisteren zijn we ook een prachtig bouwwerk gaan bezien, wel iets moderner :).
Er staat wind vandaag, de smog is weg, de hemel is blauw, er is lucht, we kunnen weer ademen, het leven is mooi :)!
Tweede poging om naar de verboden stad te trekken.
Het is zaterdag vandaag, dus er zal een pak volk zijn. We staan om de beurt 5 minuten in de wachtrij voor tickets zodat de andere wat kan afkoelen in de schaduw.
Het is bakken en braden, de Chinezen steken zakdoeken onder hun oksels, dragen parasolhoedjes en waaieren met flyers.
We gaan mee met de massa door security en vergapen ons aan de oude gebouwen en pleinen. De verboden stad is uitgestrekt! Hallen, pleinen, exhibities, de imperial garden, je kan hier wat tijd doorbrengen….
Het is allemaal groot, groter, grootser.
Helaas is er ook weinig schaduw en zie ik binnen 4 maanden zwart als het zo doorgaat.
Na het eten gaan we nog een kijkje nemen op de night market van Beijing. Een must see! Zorg alleen dat je een sterke maag, een verstopte neus en geen schrik hebt van grote massa’s volk op weinig plaats. Op de hele markt hangt een ondefinieerbare stank die in je neusgaten blijft plakken. Er is hier voornamelijk eten te koop dat gespiesd wordt op een stokje en dan gefrituurd wordt.
En nu komt het…
Wat ze frituren: stekelige zee-egels, ongelukkig uitziende zeepaardjes, nog levende schorpioenen, glibberige slangen, schapentestikels en penissen, inktvissen, babyeendjes met kop en poten, …
Je kan het zo gek niet bedenken of het zit op een stokje.
Smakelijk!
Na de reisdag van gisteren zaten we vol plannen voor vandaag: naar Badaling gaan voor de muur, de verboden stad en het huppeldepup square bezoeken.
Echter er hangt vandaag zo een megalaag smog over de stad dat we ons over het square moesten slepen en het na een uur voor bekeken hielden.
Wat bekomen in het hotel en daarna naar Ghost street voor onze avondwandeling.
Ghost street is zowat de rue des bouchers van Beijing: het ene restaurant na het andere, fel verlicht door flashy oranje lampionnen. Voor de ingang staat een man of 5 volk te lokken door luid te roepen in microfoons en elk restaurant heeft ‘wachtstoeltjes’ waar soms tot 100 man op zit. Zot zijn doet geen zeer…
Het is momenteel typhoon season in China, dus af en toe hebben we hier een serieus drashke zoals vandaag. In Beijing heb ik al een roze paraplu op de kop getikt en gewapend daarmee zetten we koers naar muslim quarter.
In de namiddag gaan we een wandeling maken op de city walls. Xi’an is de enigste stad in China waar je nog de volledige muur rondom hebt. Het zicht is alvast super!
Is niet wat we verwacht hadden…
We dachten boeregat in China, maar kregen moderne metropool met oude invloeden: super!
Onze hotel omschrijft zichzelf als “design hotel with colourful decor”, wat zich vertaald naar een kamer waarin de muren felgroen en oranje zijn geschilderd en onze badkamer zo oranje is dat je er zelf oranje van ziet.
Maar het is proper, ook al stinkt alles naar sigaretten, en er zit genoeg waterdruk op de douche om mijn haar nog eens te wassen :).
We zijn in Xi’an voor het terracotta leger. We hebben zo’n 1000 kilometer gereisd, dus hopelijk trekt het op iets.
De metro brengt ons naar het treinstation, alleen staan we blijkbaar aan het verkeerde station. Terug de metro op waar er weer een kleintje zonder pamper voor ons zit.
En het moest er eens van komen…
Het kindje zit op de schoot van de mama en opeens schiet er een serieuze straal pis naar de overkant.
Mama, kind en grond onder de zeik….
De papa schiet ter hulp met een rol wc papier en in een mum van tijd is alles opgekuist. Onze medepassagiers lijken dit alles zeer normaal en zelf grappig te vinden, wij zijn vooral blij dat het niet op ons is :).
Buiten gekomen aan het metrostation moeten we op zoek naar de trein. We houden een Chinees meisje tegen en voor we het weten zijn we omringd door een 15tal jongeren die ons allemaal graag willen helpen maar geen woord Engels verstaan. Uiteindelijk wijst er eentje ons een richting aan en we besluiten het er op te wagen. Na 15 minuten wandelen zien we nog altijd geen treinen. We houden elke Chinees tegen die we passeren in de hoop dat er eentje ons de weg kan uitleggen. We sukkelen nog een half uur verder in de hitte tot er in de verte een megastation opdoemt.
Ik begin echt een hekel te krijgen aan de treinstations in China: veeeeeeeeeeeel te groot, onoverzichtelijk, alles in het Chinees, teveel volk, lawaai en chaos. We worden constant aangesproken door mensen die ons tours of taxi’s willen opdringen. Iedereen stinkt en zweet en plakt.
Ja, ik word grumpy als het te warm is :).
Volgens de Lonely Planet moeten we bus 306 hebben, maar we zien elk mogelijks nummer buiten 306.
We tonen aan iedereen die er een beetje officieel uitziet een foto van het terracotta leger en ik voel mij bijna zelf een leurder in beelden…
Als we het willen opgeven zien we aan het einde van het plein een vloot bussen staan met het juiste nummer. Yihaa!
Een medewerker stuurt ons naar een lege bus waar de scammers ons alweer opwachten. Nee, ik wil geen taxi of tour en heb geen dollars of euro’s, ik wil enkel naar mijn terracotta beelden waarvoor ik 1000 km op een trein heb gezeten!
Opeens worden we allemaal de bus ingeduwd, maar we hebben geen ticket. De bus vertrekt, een vrouw ratelt 5 minuten onafgebroken door een micro in het Chinees en wij hebben niet betaald en weten zelf niet of we op de juiste bus zitten.
Ze blijkt godzijdank ook Engels te praten, verzekert ons dat we goed zitten en geeft ons tickets. Oef 🙂
Het is nu 13 uur. Op de bus geraken heeft ons 3 uur gekost en we zitten er nu nog een uur op.
Reizen in China: niet evident!
We worden afgezet op een vrij weirdo parking omringd met allerlei standjes. Van zodra we uitstappen is het al hats, drinks en fruits wat de klok slaat. We worstelen ons nog voorbij een stand of 100, alle verkopers negerend. Maar dan komen de “guides” erbij: Engels sprekende meisjes die je koste wat koste willen rondleiden.
We worden al snel lastig gevallen door de ene na de andere guide.
We wimpelen ze af maar ze worden alsmaar agressiever en volgens ons tot aan de ticket office.
We maken ons boos, krijgen een vies gezicht terug en de opmerking dat we niets zullen verstaan van de Chinese geschiedenis.
Awel, daar leg ik mij wel bij neer dan…
De ingang van de site ligt nog eens op 15 minuten wandelen. Weer een boel shops en restos door en dan staan we eindelijk op het domein zelf. Er zijn momenteel 3 pits die bezocht kunnen worden. We beginnen met het museum en dan gaan we naar de kleinste pit. Jeej terracotta beeldjes :).
De tweede pit is al een stuk groter, maar de derde is impressionant!
Archeologen zijn momenteel aan het werk op de site, zo cool, zo Indiana Jones :).
Op de terugweg is ons bustarief al met 1 yuan opgeslagen.
Aan een stoplicht kijk ik door het raam en zie naast mij drie tijgers in de laadbak van een camionette. Serieus.
Het stopt hier nooit :).
Het is voor ons ook zondag he 🙂
We beginnen de dag met een wandeling door de hutongs naar een vegetarisch buffet restaurant. We worden samen gezet met een Hollandse en lunchen op het gemakje.
Nadien is het tijd voor de Lama Temple aan de overkant van de straat. Wat een verademing ten op zichte van de tempel in Shanghai!
Hier heerst een vredige, serene sfeer. Geen shops binnenin, geen lawaai en geschreeuw, enkel budhisten en veel wierook :).
De tempel bestaat uit een aantal hallen achter elkaar en elke volgende hal overtreft de vorige. De laatste hal doet onze mond open vallen, er staat een Budha van 3 verdiepingen hoog in en ik krijg hem met moeite op de foto.
Deze tempel was absoluut zijn geld waard en misschien wel de beste die ik ooit gezien heb.
We sluiten de dag af met een wandeling naar het nabij gelegen lake, dat omgeven is met neon verlichte restaurants en karaokebars. Een meisje zingt merry Christmas (wat ook meteen het enigste verstaanbare Engels is) en in het restaurant eten ze fondue. Het is momenteel 33 graden, rare mensen die Chinezen.
Ons oorspronkelijk plan was om hier te blijven tot zondag, dan de nachttrein te nemen naar Xi’an om op donderdag met de nachttrein terug te keren naar Beijing.
Tot zover het plan, nu de realiteit…..
Ik heb niet bijster goed geslapen. Onze kamer ligt in het midden van een gang, ja het klinkt raar en het is ook raar, en er was behoorlijk wat lawaai deze nacht.
Ons ‘raam’ geeft namelijk uit op de gang, waarnaast iedereen passeert.
De douche is eigenlijk een douchekop aan de muur naast het toilet, geen gordijn of afscheiding, dus je zet de hele vierkante meter badkamer elke keer onder water als je doucht.
Maar er is geen schimmel en de kamer stinkt niet naar riool zoals in Shanghai. We klagen niet dus :).
Stap 1: aan het treinstation geraken
Het Beijing railway station west is nog niet zo lang geconnecteerd met de metrolijn en blijkt dat het toch nog niet helemaal in orde is.
We moeten drie keer overstappen om er te geraken. Maar als we in de tweede metro zitten is onze connecting line opeens afgeplakt.
We stappen af met een heleboel mensen die gepakt en gezakt op zoek zijn naar het station. Iedereen loopt alle richtingen uit en niemand weet echt waar naartoe.
Een security guard maakt ons duidelijk dat de metro effectief niet rijdt omdat het station nog niet open is. Handig om dat niet te vermelden op het metroplan!
We zouden een bus kunnen nemen maar dat is niet aan te raden in China wegens onverstaanbaar ingewikkeld.
Terug de metro maar op dan en we gaan proberen het station van de andere kant te bereiken.
Een uur metro rijden later zijn we eindelijk gearriveerd.
Stap 2: geld afhalen
Treintickets kunnen enkel cash betaald worden en we zitten echt wel bijna door ons geld.
Op zoek naar een bank dus.
Als we van de metro stappen is het druk, heel erg druk. Het is een geduw en getrek alom, overal lawaai, schreeuwende en ruziemakende Chinezen, het gepiep van de security poortjes, om zot te komen. We willen zo snel mogelijk naar buiten maar daar is het niets beter. Als we achterom kijken zien we pas hoe megagroot het treinstation is en we beseffen dat straks tickets kopen niet evident zal zijn.
Aan de overkant van de het kruispunt zien we de Bank of Beijing.
We nemen de voetgangersbrug, gaan de self service bank binnen en waar we al voor vreesden wordt werkelijkheid: card declined.
Dit is geen goed nieuws. We hebben niet genoeg geld meer om zelf de minimum te betalen hier in China.
Een bankmedewerker loopt op ons af en legt in gebrekkig Engels uit dat enkel Chinese kredietkaarten worden geaccepteerd en raadt ons aan om de Bank of China te proberen. We krijgen een routeplan mee en gaan op zoek…
15 minuten wandelen later, een nieuwe poging en die lukt! 🙂
We zijn 3000 yuan rijker en ik neem snel een foto van het logo van de bank voor de toekomst.
Stap 3: tickets kopen
Ik dacht dat er niets ergers kon zijn dan de stations van Delhi en Agra.
Wel, Beijing moet niet onder doen…
Zoooooveel mensen en man wat zijn ze hier luid! Op het plein voor het station wordt er massaal gekampeerd op gazettenpapier en rieten matjes. Allemaal sleuren ze plastiek zakken mee vol noedels en vieze thee, emmers en stoelen, valiezen en draagtassen en dat wordt allemaal tentoon gespreid op de grond. Er wordt gerocheld, gespuwd, gerookt en gegeten. We banen ons een weg door het hindernissenparcours op zoek naar tickets.
Ergens zou er hier een ticket office moeten zijn voor foreigners. De vraag is: waar?
We doen twee keer de hele toer en geven het dan maar op. We besluiten naar de gewone ticketbalies te gaan.
WAANZIN!
Er zijn een stuk of 30 loketten, allemaal met ellenlange rijen. Er wordt geduwd en getrokken en voorbij gestoken dat het geen naam heeft.
Overal borden met Chineze tekens, continue geroep door een intercom, aaaargh om zot te komen!
Loket 16 blijkt een English Speaking Service te hebben, we schuiven 40 minuten aan en dan is het bijna aan ons.
De mens voor ons blijft maar van zijn oren maken tegen de vrouw aan de balie, de supervisor wordt er bijgehaald en veel geroep en getier later moet hij het afdruipen. Om de zoveel minuten probeert iemand de hele lijn voorbij te steken, maar zo dichtbij ons doel moet er hier geen enkele Chinees meer tussen komen hoor!
Het is aan ons!!
We hebben op een papiertje opgeschreven wat we juist willen en hebben onze paspoorts en geld bij de hand.
English Speaking Service? Schnol!
De vrouw murmelt iets onverstaanbaars en we kijken haar onbegrijpend aan. Ze raakt duidelijk gefrustreerd en so are we…
Er zijn 4 slaaptreinen naar Xi’an en blijkbaar zijn ze allemaal volzet. Verdomme! We hebben geen andere keuze dan de high speed train te boeken die overdag rijdt.
Wat betekent dat we meer geld kwijt zijn dan voorzien en ook nog eens voor 2 nachten geen logement hebben…
Teleurgesteld, gestresseerd, moe en bezweet druipen we het af met onze 4 dure tickets in de hand.
Het is 15u00, 5 uur hebben we over heel dit gedoe gedaan.
Morgen beter….
Kim on the Run 