Net binnen van een zalige, pijnvrije, ontspannen 10 km.
Niets speciaals zou je zeggen.
Wel voor mij…
Want ik heb eergisteren mijn eerste 30 km gelopen. Waarvan 90% met een glimlach op mijn gezicht :).
Na de rampzalige 27 km van 2 weken geleden was ik deze keer over the moon!
Mede dankzij mijn gellekes met smaakjes uit de triatlonwinkel.
Was dat het wondermiddel? Waarschijnlijk niet. Het heeft zeker geholpen, maar wat nog veel meer heeft geholpen is dat ik mij momenteel fantastisch voel.
De helft van je loopsucces zit in je hoofd. En ik ben een master geworden in mijzelf oppeppen, pijn verbijten, positief denken en meezingen met mijn iPod.
Ik begin elk spiertje en elk pijntje in mijn lichaam te kennen. Mentaal ben ik er bijna.
Maar nog niet helemaal…
Ik heb al vele loopboeken, tijdschriften, blogs en sites doorgenomen en elke keer kom ik weer op hetzelfde terecht: 32 a 35 km als langste duurloop is genoeg.
Niet voor mij. Mijn kopje heeft een duurloop van 37 km nodig.
Dan pas zal ik zeker weten dat 42 km ook wel zal lukken.
Ik lijd namelijk aan serieuze loopfaalangst.
Laat mij morgen aan een 10 km jogging meedoen en ik denk nog steeds dat ik de finish niet zal halen.
Volgende week vrijdag loop ik de Energyzer Run (9 km) in Antwerpen en daar heb ik al twee weken schrik voor.
Belachelijk, ik hoor het u denken. Inderdaad.
Maar het is zo.
Het resultaat is dat ik (na 100 toiletbezoeken) meestal aan zo een slakkengang begin, dat ik nauwelijks te vermelden tijden haal.
Dus mijn kopje heeft die 37 km nodig. En ja, daar heb ik ook schrik voor.
Maar vandaag en nu even niet.
Nu voel ik mij fantastisch, echt waar :).
Kim on the Run 