Waar is Wally?

We hadden een goed plan voor vandaag.
Maar soms steekt jetlag daar een stokje voor…
Om 4u30 ’s morgens was ik nog klaarwakker om dan natuurlijk om 7u30 mijn bed niet uit te kunnen.
Tegen 10u00 slepen we ons (met een houten kop) naar buiten.
Onze ski-uitstap voor morgen is geregeld (daarover meer in de volgende blogpost) en we besluiten op zoek te gaan naar eten.

Als zaterdag al doods was, dan is het op zondag helemaal begrafenissfeer.
Van de drie vegi restos die ik heb opgezocht zijn er twee gesloten en de derde blijkt helaas niet vegi te zijn. We dralen rond in de stad, vragen ons af waar iedereen is, en vinden dan toch nog een pizzeria die open is.

Santiago, het is tijd om uit uw pijp te komen want nu is er nog niet veel aan…
Maar Wally saves the day!
Elke dag om 10u en 15u organiseert tour4tips 2 alternatieve wandelingen door Santiago. De gids, verkleed als Wally, staat te wachten aan de ingang van het Bellas Artes museum en leidt ons naar alle goede plekjes van de stad.

Dus, wat hebben we geleerd vandaag?

1) Chili is oer en oer rooms-katholiek en zeer conservatief. Het homohuwelijk is nog steeds niet toegelaten en hetzelfde geldt voor abortus (ook niet wegens medische redenen). Opus Dei heeft hier nog een stevige voet aan de grond.
Trouwens het mysterie van waar de Chilenen naar toe zijn, is opgelost: ze zitten in de kathedraal. Het is er een komen en gaan en de weesgegroetjes en kruistekens worden aan de lopende band uitgedeeld.

2) De Chilenen bestaan uit de native bevolking, de afstammelingen van de Spaanse veroveraars maar raar maar waar ook voor 20% uit Duitsers en Zwitsers. Wat voor een zeer grappig straatbeeld zorgt met Spaanse haciënda’s en Zwitserse chalets zij aan zij.

3) Er wordt hier jammer genoeg nog niet gerecycleerd, maar om toch de toenemende afvalhoop wat tegen te gaan heeft de overheid een originele oplossing gevonden. De bevolking wordt gestimuleerd om plastieken flessen te vullen met afval tot ze zwaar genoeg zijn. Deze flessen worden vervolgens gebruikt als “bakstenen” voor de bouw van nieuwe huizen.

4) Ondanks het tweede hoogste GDP per capita in Zuid-Amerika is Chili een arm land in een mooie verpakking. De dictatuur van Pinochet heeft zijn sporen nagelaten en inmiddels zijn de rijken alleen maar rijker geworden en moeten gepensioneerden rond komen met een pensioen van 160 US$ per maand.

5) PDA oftewel “Public Display of Affection” is hier dan weer geen enkel probleem. De huidige generatie heeft geen geld om alleen te gaan wonen en neem daar nog eens bij dat ze zeer klein behuisd zijn. Met als gevolg dat het knuffelen dan maar buiten moet gebeuren. In elk park zie je verstrengelde koppeltjes op de grond liggen, rollebollend op een dekentje. En niemand kijkt raar op…

6) Dieren zijn heilig (ben ik helemaal voor) en al zeker de perro, de hond. Maar jammer genoeg willen ze die niet castreren waardoor het wemelt van de straathonden. Ze zijn wel allemaal goed gevoed en verzorgd door de bevolking, maar als je rondloopt in Santiago zal je er rap een maatje bij hebben.

7) Een begrafenis van een jonge man of vrouw verloopt, op zijn lichtst gezegd, anders dan bij ons. Er wordt respect getoond door luid joelend door de straten van de stad te rijden achter de corbiar. We zagen een stoet passeren en elke volgwagen is versierd met bloemen, hartjes en zinnen zoals “Adios Guido”. De mensen hangen uit de ramen en roepen de hele buurt bij elkaar.
Speciaal 🙂

8) De bevolking wordt dom gehouden. Er worden torenhoge taksen geheven op boeken, waardoor deze 3x zo duur zijn als in de buurlanden. De mensen zijn creatief en verkopen dan maar tweedehands boeken op straat (zonder taks ;))