#projectblogboek: Deel een gênant verhaal.
Ah dat is nu eens een makkelijke tip! Mijn levensverhaal kent wel wat gênante momenten :).
Wat onmiddellijk in mijn gedachten sprong, was die keer dat ik een berg op geduwd werd door een 80-jarige man tijdens een 5 km jogging.
Behoorlijk gênant mag je wel zeggen :). Maar ik schreef er al een blogpost over en die kan je hier vinden.
Gelukkig voor jullie heb ik al wat joggings afgelopen de laatste jaren, waar elke keer wel iets misliep. En eentje daarvan was de Warmoesjogging (of zoiets)….
We zitten in een gat in West-Vlaanderen, genaamd Koolkerke, in een periode van mijn leven waarin 10 km lopen nog hoogst ondenkbaar was.
Een 5 km run was al meer dan genoeg en ik nam deel met twee sportieve vrienden die een stuk sneller liepen dan ik.
Er kwam 64 man en een paardenkop opdagen en van zodra het pistoolschot was gelost, stoof die bende weg en liep ik al snel moederziel alleen door de straten van Koolkerke dorp.
De seingevers hadden blijkbaar niet verwacht dat er ook mensen zijn die geen 10 km per uur kunnen lopen, dus toen ik aankwam bij een kruispunt waren ze allen al verdwenen.
Daar stond ik dan, niet wetende waar naartoe, geen pijltjes met de juiste richting, geen helpende supporters en geen lopers meer in het vizier.
Op goed geluk, sloeg ik rechtsaf wat (natuurlijk) niet de juiste richting was. Al snel liep ik tussen de patattenvelden, mens noch ziel te bespeuren.
Tot ik na een paar minuten achter mij iemand hoorde roepen: “Mevrouw!!! Mevrouw!!!”
Een jonge knul zat mij met rood aangelopen gezicht achter na te fietsen. “Ge zijt verkeerd!”
Tiens serieus?
We maakten rechtsomkeer en hij ging mij terug op het parcours loodsen.
Tegen dan had ik er nog bitter weinig zin in, maar ik had geen flauw idee hoe ik terug aan mijn auto moest raken en de jongen was vastbesloten om mij terug op de route te krijgen.
Fin bon, dit gedeelte was al redelijk gênant maar het wordt nog erger….
Ik volgde hem gedwee tot hij zei dat ik dat wandelwegje moest uitlopen en dat ik dan wel ging zien waar ik naartoe moest.
Het paadje eindigde op een T-kruispunt en bij het links afslaan werd ik net niet omver gelopen door de koprenners die mij aan 17 km per uur voorbij stoven.
De verbazing droop van hun gezicht toen ze zagen dat ik in loopoutfit met rugnummer plots uit het niets verscheen te midden van deze snelle groep. Ik schaamde mij dood omdat ik zo één van die mensen leek die een stukje afslaan om een snellere tijd neer te zetten en ik kon wel door de grond zakken.
Ik heb dat tempo nog geen 2 seconden volgehouden natuurlijk :). Dus ik zat al snel weer in de middenmoot van de groep waar één van mijn vrienden opeens naast mij liep, danig onder de indruk van het feit dat ik zo snel liep ;).
Tot ik hem het hele debacle uitlegde, toen kwam hij niet meer bij van het lachen.
Uiteindelijk ben ik dan toch aan de finish geraakt waar ik gediskwalificeerd werd omwille van het missen van een checkpoint.
Nu kan ik er hartelijk mee lachen maar mij zien ze de eerste jaren toch niet meer terug op de Warmoesjogging :)!
Kim on the Run 